نمیدونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم

دارم میمیرم از اینکه تو رفتی و نمیمیرم

نمیدونی تو این روزا چقدر یاد تو می افتم

ته دنیام نزدیکه نگاه کن کِی بهت گفتم

کجا باید برم بی تو، تویی که قدّ دنیامی

که هرجایی رو میبینم نبینم پیش چشمامی

برم هرجای این دنیا شبم با بغض دمسازه

آخه هرجا یه چیزی هست منو یاد تو بندازه

نمیدونم تو این برزخ کی از این درد میمیرم

نمیدونم چرا یک شب فراموشی نمیگیرم

منو اینجا بکُش وقتی قراره تازه رویا شی

اگه تا آخر دنیا قراره تو دلم باشی

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

شبا وقتی که بیداری...خدا هم با تو بیداره

تا وقتی تو نخوابی...ازت چشم برنمیداره

خدا میبینه حالت رو...خدا میدونه حست رو

از اون بالا میاد پایین...خدا میگیره دستت رو

خدا میدونه تو قلبت...چه اندازه تو غم داری

خدا میدونه تو دنیا...چه چیزی رو تو کم داری

خدا نزدیک قلب توست...با یک آغوش واکرده

نذار پلکاتو روی هم...اگه قلبت پره درده

خدا رو میشه حسش کرد...توی هرحالی که باشی

فقط باید تو با یادش...توی هرلحظه همراه شی

شب ها منم و سکوت سردی

پروانه و شمع و بزم دردی

راه تو به سوی خانه بسته است

پل های میان ما شکسته است

خیمه بزن بر قلب من، صاحب این خانه تویی

مستم کن از جام لبت، ساقی و پیمانه تویی

آغوش سردم رو ببین، محتاج دوزخ توام

روشن نما چشم دلم، خورشید کاشانه تویی

بر تخت ملک دل، نشین، تا که شوی سلطات من

این بارگاه و کاخ توست، لایق شاهانه تویی

با عشق تو ای دلبرم، جنِّت نخواهم من دگر

هم دین و هم دنیای من، بهشت جانانه تویی

اگه دلم تنگ میشه خیلی برات، منو ببخش

اگه نگام گم میشه تو شهر چشات، منو ببخش

منو ببخش اگه شبا ستاره هارو میشمرم

اگه همش پیش همه بهت میگم دوست دارم

منو ببخش اگه برات سبد سبد گل میچینم

منو ببخش اگه شبا فقط تورو خواب میبینم

منو ببخش اگه تورو میسپرمت دست خدا

اگه پیش غریبه ها به جای تو میگم شما

منو ببخش اگه واسه چشمای تو خیلی کمم

تو یه فرشته ای و من خیلی باشم یه آدمم

منو ببخش اگه فقط میخوام بشی مال خودم

ببخش اگه کمم ولی زیادی عاشقت شدم

قسمتی از آهنگ منو ببخش از کامران و هومن

هیچ فردی در دنیا سرش شلوغ نیست

همـه چیز بســتگی به "اولــــویت هایـــــش"دارد

شاید در اولویت اولش نیستی که

با بهانه های مشغولیت زندگی

بهت قولی برای زمان دیگر میدهد..

آدم گاهی دوست دارد برود
ولی نرسد
دوست دارد گریه کند
ولی کسی دلیلش را نپرسد
دوست دارد بغض کند
ولی بی بهانه
آدم گاهی دوست دارد گوشه ای از این دنیارا
برای خودش پیدا کند
خودش را بغل کند
و آرام خودش را آرام کند

یه دنیا پر از احساسم

از داشتنت به خودم می نازم...

تو چشمات مثه یه الماسه

که دیدنش دنیامو میسازه!!!

دنیا بی تو برام تیره و تاره

دوباره دلم هواتو داره...

بیا پیشم که بی تو من هیچم

وقتی که میخندی دیوونه میشم!!!

bo3e.com

آدمها میخواهند بداند

که دوست داشته میشوند

و قدرشان دانسته میشود

پس حتما به عزیزانتان بگویید

که دوستشان دارید
شاید هرگز متوجه نشوید

که چقدر نیاز به شنیدنش دارند

در مقابل تقدیر خداوند...

مانند کودکی یک ساله باش

که وقتی او را به هوا می اندازی میخندد

چون ایمان دارد که تو او را خواهی گرفت

تنها چیزی که باید از زندگی آموخت،

تنها یک کلمه است

.....

« می گذرد »

مرد ها در چارچوب عشق،

به وسعت غیر قابل انکاری نامردند!!!

برایاثبات کمال نامردی آنان،...

تنها همین بس که در مقابل قلب ساده و

فریب خورده ی یک زن٬ احساس میکنند مَردند.

تا وقتی که قلب زن عاشق نشده،

پست تر از یک ولگرد...عاجز تر از یک فقیر...

و گدا تر ازهمه ی گدایان سامره...

پوزه بر خاک و دست تمنا به پیشش گدایی میکنند

اما وقتی که خیالشان از بابت قلب زن راحت شد،

به یک باره یادشان می افتد که خدا مردشان آفرید!!

وآنگاه مرادنگی را در کمال نامردی جستجو میکنند

کاش میدانستم سرنوشت راچه کسی برایم بافته؟

آن وقت به او می گفتم:

یقه را آنقدر تنگ بافته ای که بغض

هایم رانمیتوانم فرو ببرم.

هیچکس با من در این دنیا نبود
هیچکس مانند من تنها نبود
هیچکس دردی ز دردم برنداشت
بلکه دردی نیز بر دردم گذاشت
هیچکس فکر مرا باور نکرد
خطی از شعر مرا از بر نکرد

هیچکس آن یار دلخواهم نشد
هیچکس دمساز و همراهم نشد
هیچکس جز من چنین مجنون نبود
در کلاس عاشقی دلخون نبود
هیچکس دردی نکرد از من دوا
جز خدای من خدای من خدا

سکوتم را به باران هديه کردم...
تمام زندگي را گريه کردم...
نبودی در فراق شانه هايت...
به هر سنگي رسيدم تکيه کردم...!

گاهی اونقدر خدا زود

به خواسته مون جواب میده

که باورمون نمیشه از طرف اون بوده

اینجاست که میگیم عجب شانسی آوردم!!!

حـــکایـت زنـــدگی مـا شـده

مــثـل دکــمـه های پـــیـراهـن...

اولــی رو کـه اشــتـبـاه بـــسـتی،...

تــا آخـــرش اشـــتـبـاه مـــیـری!

بــــدبـخـتـی ایــنـه کـه؛

زمــانی بـه اشـــتـبـاهـت پـــی میبـری

کـه رســیـدی بـه "آخــــرش"...!

شیرین بهانه بود!

فرهاد تیشه میزد تا نشنود صدای مردمانی را

که در گوشش میخواندند:

دوستت ندارد.........

اشتباه من این بود که...

هر جا رنجیدم لبخند زدم

فکر کردند درد ندارد...

سنگین تر ضربه زدند...

...........

خیلی دلم گرفته از خیلی ها...